سلام آقا

آقاجان صدام رو میشنوی؟آقا… 

اینجایی که من هستم هزارودویست کیلومتر از مشهدت دوره،هزار و دویست کیلومتر جاده قد کشیده بین من و شما ،کبوترم اگه باشه ازنفس میوفته ولی دل من نیفتاده … دلی که جنسش کبوترانه است ولی نفسش نه… 

میدونم که صدام رو میشنوی ،کاش لایق باشم جواب سلامم رو بدی آقای مهربانی ها.اصلا یه ولوله ای افتاده به جونم که انگار فقط توو حرمت آروم میشه،کنار سقاخونه ات،توو گره های پنجره فولادت،

آقا جان یه دلشکسته ای

داستان نویس محترم

* منتظر معجزه نباشید*

یک پزشک برای آموختن فنون طبابت باید پنج تا ده سال آموزش ببیند اما نمیدانم چرا مردم فکر می کنند می توانند ظرف مدت یک هفته ،یک ماه یا حداکثر یک سال نویسنده حرفه ای داستان شوند.

راستش داستان نویس شدن در ظاهر شغل فریبنده ای است درست مثل دوچرخه سواری .تا وقتی سوار دوچرخه نشوی نمی توانی تصور کنی که کنترل آن در عمل چقدر سخت تر از وقتی است که هنوز پشت آن ننشسته ای.

ممکن است حس خوبی نداشته باشید ازاینکه باید خیلی کاغذ سیاه کنید و زمان زیادی ازدست بدهید تا نحوه ورود و خروج راوی یا تغییر زاویه دید یا تکنیک هایی از این دست را یاد بگیرید ومتنی کامل بنویسید اما اگر بدانید فراگرفتن هرکدام ازاین اصوب چقدر وقتی را که صرف کرده اید شیرین می کند و به شما لذت می دهد مطمئنم هر روز از روز قبل بیشتر به ادامه کارتان علاقمند می شوید و در مقابل زیبایی ها و روابط منطقی جهان داستان سر تعظیم فرود می آورید.