سلام آقا

آقاجان صدام رو میشنوی؟آقا… 

اینجایی که من هستم هزارودویست کیلومتر از مشهدت دوره،هزار و دویست کیلومتر جاده قد کشیده بین من و شما ،کبوترم اگه باشه ازنفس میوفته ولی دل من نیفتاده … دلی که جنسش کبوترانه است ولی نفسش نه… 

میدونم که صدام رو میشنوی ،کاش لایق باشم جواب سلامم رو بدی آقای مهربانی ها.اصلا یه ولوله ای افتاده به جونم که انگار فقط توو حرمت آروم میشه،کنار سقاخونه ات،توو گره های پنجره فولادت،

آقا جان یه دلشکسته ای

داستان نویس محترم

* منتظر معجزه نباشید*

یک پزشک برای آموختن فنون طبابت باید پنج تا ده سال آموزش ببیند اما نمیدانم چرا مردم فکر می کنند می توانند ظرف مدت یک هفته ،یک ماه یا حداکثر یک سال نویسنده حرفه ای داستان شوند.

راستش داستان نویس شدن در ظاهر شغل فریبنده ای است درست مثل دوچرخه سواری .تا وقتی سوار دوچرخه نشوی نمی توانی تصور کنی که کنترل آن در عمل چقدر سخت تر از وقتی است که هنوز پشت آن ننشسته ای.

ممکن است حس خوبی نداشته باشید ازاینکه باید خیلی کاغذ سیاه کنید و زمان زیادی ازدست بدهید تا نحوه ورود و خروج راوی یا تغییر زاویه دید یا تکنیک هایی از این دست را یاد بگیرید ومتنی کامل بنویسید اما اگر بدانید فراگرفتن هرکدام ازاین اصوب چقدر وقتی را که صرف کرده اید شیرین می کند و به شما لذت می دهد مطمئنم هر روز از روز قبل بیشتر به ادامه کارتان علاقمند می شوید و در مقابل زیبایی ها و روابط منطقی جهان داستان سر تعظیم فرود می آورید.

امروز به همه کارهایم رسیدم ،هنوز فردا نشده است و من کار انجام نداده ای ندارم .

این ازنظر من خوب است،به همین راحتی،خوب برای هر کس معنی متفاوتی دارد بعضی خوبها برای ما خیلی عالی است و برای بعضی ها افتضاح.

من دارم لذت میبرم از روزی که کارهای مثبتی انجام دادم برنامه ی فردایم را هم نوشته ام.

بیایید خوب های زندگی مان را عمیق کنیم نه وسیع 

سومین خطای نویسندگی این است :

* موقع نوشتن خودنمایی نکنید.

اگر مهارت خاصی داری مثلا اگر پرستار یا وکیل هستید می توانید ازاین معدن طلا در پس زمینع داستان هایتان به خوبی استفاده کنید.

داستان خوان ها دوست دارند وقتی داستان خوبی می خوانند چیزهای تازه دیگری هم یاد بگیرند.چه خوب است اگر دامنه لغات شما غنی و گسترده باشد چون این هم ابزار کارآمدی برای داستان نویسی است.اما همانطور که ضعف معلومات اشکال بزرگی است محو دانش شدن هم خطایی مرگبار است .اگر نویسنده در برابر وسوسه خودنمایی کردن بااطلاعاتش سر خم کند داستان نویسی خود را به هلاکت کشانده است.

هوس ته چین کرده ام دست میبرم توی کابیت تا زرشک خیس کنم،ته بسته یک مشت کمتر حتی، زرشک مانده است،توی فریزر را می گردم ، نیست 

دلم میگیرد یعنی راست را اگر بگویم چندمدت است که دلم گرفته ،بهانه گیر شده ام شاید

مینشینم کف آشپزخانه ،زل میزنم به بسته ی زرشک، باخودم می گویم “آقا خودت می دانی چه مرگم شده،خودت میدانی کبوتر دلم دارد بال بال میزند برای زیارتت ،دعوتم کن دیگر ،ببین زرشکم تمام شده آقا،من دلم می خواهد از تبرک تو بریزم توی غذایم ، از دامنه ی حرم تو …”

چیزی توی گلویم قلبمه میشود،انقدر شرمندگی توی دلم هست که نمیدانم از کجا شروع کنم فقط میگویم بطلب این سیاه چهره ی سنگین دل را 

السلام علیک یا شمس الشموس